Davíðssálmur.
Ég
vil lofa þig, Drottinn, af öllu hjarta,
segja frá öllum þínum dásemdarverkum.
Ég vil gleðjast og kætast yfir
þér,
lofsyngja nafni þínu, þú Hinn hæsti.
Óvinir mínir hörfuðu undan,
hrösuðu og fórust
fyrir augliti þínu.
Já, þú hefir látið mig ná rétti mínum
og flutt mál mitt,
setst í hásætið sem réttlátur dómari.
Þú hefir hastað á þjóðirnar,
tortímt hinum óguðlegu,
afmáð nafn þeirra um aldur og ævi.
Óvinirnir eru liðnir undir lok
rústir að eilífu
og borgirnar hefir þú brotið,
minning þeirra er horfin.
En
Drottinn ríkir að eilífu,
hann hefir reist hásæti sitt til dóms.
Hann dæmir
heiminn með réttvísi,
heldur réttlátan dóm yfir þjóðunum.
Og Drottinn er
vígi orðinn hinum kúguðu,
vígi á neyðartímum.
Þeir er þekkja nafn þitt, treysta
þér,
því að þú, Drottinn, yfirgefur eigi þá,
er þín leita.
Lofsyngið Drottni, þeim er
býr á Síon,
gjörið stórvirki hans kunn meðal þjóðanna.
Því að hann sem blóðs hefnir
hefir minnst þeirra,
hann hefir eigi gleymt hrópi hinna hrjáðu:
Líkna mér, Drottinn, sjá
þú eymd mína,
er hatursmenn mínir baka mér,
þú sem lyftir mér upp frá hliðum
dauðans,
að ég megi segja frá öllum
lofstír þínum,
fagna yfir hjálp þinni í hliðum Síonardóttur.
Lýðirnir eru fallnir í
gryfju þá, er þeir gjörðu,
fætur þeirra festust í neti því,
er þeir lögðu
leynt.
Drottinn er kunnur orðinn: Hann
hefir háð dóm,
hinn óguðlegi festist í því,
er hendur hans höfðu gjört.
Hinir óguðlegu hrapa til Heljar,
allar þjóðir er gleyma Guði.
Hinum snauða verður eigi ávallt
gleymt,
von hinna hrjáðu bregst eigi sífellt.
Rís
þú upp, Drottinn!
Lát eigi dauðlega menn verða yfirsterkari,
lát þjóðirnar
hljóta dóm fyrir augliti þínu.
Skjót lýðunum skelk í bringu, Drottinn!
Lát
þá komast að raun um,
að þeir eru dauðlegir menn.
